این نیمکت، فارسی حرف نمی‌زند!

آریا   رهنورد

پرونده حضور جواد نکونام در تیم ملی را دیگر باید بسته شده بدانیم. شاید تا همین یک هفته قبل، هنوز زمزمه‌هایی در این مورد وجود داشت اما مردی که تیمش را در آزادی روبه‌روی استقلال هدایت می‌کرد، اصلا نشانه‌ای از جدایی بروز نمی‌داد. نکو هنوز رویاهای بزرگی برای فولاد دارد و می‌خواهد در این تیم بماند. او به همین دلیل پیشنهاد مربیگری استقلال را نیز رد کرده است. با این حال اینکه تبدیل به «تنها» گزینه مدنظر کارلوس کی‌روش شده بود، در نوع خودش عجیب به نظر می‌رسد. فدراسیون فوتبال بار دیگر شانس قرار دادن یک مربی خوب ایرانی در کنار کی‌روش را از دست داده است.

تیزهوشی به سبک کارلوس، انفعال به سبک فدراسیون

کارلوس کی‌روش از همان زمان بازگشت به تیم ملی، یک شرط پیش روی فدراسیون گذاشت. او اعلام کرد که به جز جواد نکونام، هیچ دستیار ایرانی دیگری را نمی‌پذیرد. فدراسیون فوتبال نیز که کاملا شیفته جذب دوباره این مربی بود، به سادگی زیر بار این شرط رفت. آن هم در حالی که کارلوس کی‌روش با دو تیم دیگر راهی جام جهانی نشده بود و برای حضور در این تورنمنت، به ایران نیاز داشت. فدراسیون حتی بدون این شرط هم با جواب مثبت کی‌روش روبه‌رو می‌شد اما باز هم انفعال به خرج داد تا مرد پرتغالی به خواسته مهمش برسد. کارلوس از همان ابتدا نیز می‌دانست که جدایی نکو نزدیک به محال خواهد بود. جواد با فولاد نقشه‌های بزرگی دارد. او به تازگی این تیم را از مرحله گروهی لیگ قهرمانان عبور داده و بدیهی به نظر می‌رسد که دوست نداشته باشد هدایت این تیم در مرحله حذفی را به شخص دیگری واگذار کند. فرضیه حضور همزمان او در فولاد و تیم ملی نیز اصلا نسبتی با فوتبال حرفه‌ای ندارد. کی‌روش از قبل با نکو در تماس بود و می‌دانست که او این پیشنهاد را قبول نمی‌کند اما این گزینه را به عنوان تنها گزینه روی میز، در مقابل فدراسیون گذاشت تا با توجه به پاسخ منفی نکونام، تیمش را بدون دستیار ایرانی به جام جهانی ببرد. حالا تیم ملی در شرایطی راهی قطر خواهد شد که حتی یک مربی ایرانی هم روی نیمکت آن دیده نمی‌شود. این نتیجه مستقیم تیزهوشی سرمربی تیم ملی است که هیچ‌وقت به دستیارهای ایرانی علاقه نداشته و البته، نتیجه انفعال فدراسیون که هیچ‌وقت فاکتور مهمی به اسم «آینده» را در تصمیم‌های کلیدی‌اش دخیل نمی‌کند!

نکو نگران چیست؟

چرا نکو حاضر نیست به تیم ملی برود؟ آیا رفتن به جام جهانی و به دست آوردن این تجربه یک اتفاق بزرگ و ارزشمند برای او نخواهد بود؟ جواد به خوبی کی‌روش را می‌شناسد و می‌داند که او اساسا سر سازگاری با مربی ایرانی ندارد.

جواد قبلا در تیم همین مربی دستیار بود و به خاطر مصاحبه نکردن علیه برانکو، به سادگی کنار گذاشته شد. همان‌طور که علی کریمی نیز دستیار کی‌روش شد و هرگز نتوانست در تیم ملی از موقعیت و تعامل مناسبی با سرمربی برخوردار شود. نکو دوست ندارد جایگاهش در فولاد را از دست بدهد و بعد از مدتی در خطر کنار گذاشته شدن از تیم ملی قرار بگیرد. علاوه بر این، او ترجیح می‌دهد در فولاد همه کاره باشد و به یک گزینه بی‌اثر در تیم ملی تبدیل نشود. کی‌روش هیچ‌وقت در تیم ملی، به دستیارانش بهای زیادی نداده و این روند از این پس نیز حفظ خواهد شد. او دوست دارد همه‌کاره تیم باشد و کم‌تر از دستیارها مشورت بگیرد. به همین خاطر جواد نکونام ترجیح داده در فولاد بماند و حتی به موقعیت حضور در اولین جام جهانی در قامت یک مربی پشت پا بزند.

مارکار آقاجانیان، مردی برای هیچ جا!

در اولین دوره کارلوس کی‌روش، مارکار آقاجانیان دستیار همیشگی او به شمار می‌رفت. کسی که بعد از دوران حضور در تیم ملی، حتی از لیگ سه هم پیشنهاد نداشت. معلوم نیست دستمزد همه آن سال‌های مارکار دقیقا صرف چه چیزی شد. چراکه حتی یک مجسمه نیز از او در تیم ملی موثرتر بود. فدراسیون فوتبال در اولین دوره کی‌روش، هیچ چیزی برای آینده ذخیره نکرد و این روند در دوره جدید نیز ادامه داشت. حالا هم کوچک‌ترین فکری برای آینده نشده و این درست همان چیزی است که کارلوس کی‌روش می‌خواهد.

وحید هاشمیان؛ سرمایه‌ای که سوزاندیم

از شروع دور انتخابی جام جهانی، وحید هاشمیان در تیم حضور داشت. کسی که ابتدا با ویلموتس و سپس با اسکوچیچ کار کرد اما در تیم کی‌روش پذیرفته نشد. فوتبال ایران به همین سادگی، سرمایه‌ای مثل وحید را سوزاند. کسی که یکی از بهترین مهاجمان تیم ملی بوده و دوره مربیگری را نیز در آلمان سپری کرده است. چرا یک نفر مثل وحید بعد از همه آن ماه‌های ماندن در تیم ملی در شرایط سخت نباید به جام جهانی برود؟ چرا این مدت برای او هزینه شده اما قرار نیست چیزی از کی‌روش به این مربی منتقل شود؟ بدون شک این استراتژی در درازمدت، باز هم به شدت به فوتبال ایران لطمه خواهد زد.