نگرانی زودرس ممنوع!

 بعد از مدت‌ها دوری از والیبال و هیجانش، تیم ملی بالاخره به میدان مبارزه برگشت و اولین بازی‌اش در لیگ جهانی را روبه‌روی ژاپن پشت سر گذاشت. مسابقه‌ای که البته نتیجه‌اش اصلا برای هواداران والیبال در ایران خوشایند به نظر نمی‌رسید. ایران در جدال با رقیب آسیایی‌اش، آماده نشان نداد و شاید اگر در والیبال «سه بر صفر» بدترین نتیجه ممکن محسوب نمی‌شد، حتی نتیجه بدتر و شکست تلخ‌تری را هم تجربه می‌کرد! با این وجود نوع واکنش‌ها به این شکست هم در نوع خودش عجیب به نظر می‌رسد. تیم ملی نه از یک تورنمنت حذف شده و نه یک فرصت بزرگ را از دست داده است. تیم ملی فقط یک بازی را واگذار کرده و این اتفاق، برای بزرگ‌ترین قدرت‌های جهانی هم رخ می‌دهد. شاید اینکه به حریفی مثل ژاپن باخته‌ایم، نگران‌کننده باشد اما به هر حال باید بپذیریم که سرعت پیشرفت والیبال در کشوری مثل ژاپن هم فراتر از حد انتظار بوده است. در شرایط فعلی، دلیلی برای ناامیدی از این تیم وجود ندارد. تیم ملی با یکی از بزرگ‌ترین مربیان والیبال در دنیا قرارداد امضا کرده است. چهره‌ای که اتفاقا «متخصص» تغییر دادن شرایط است. اگر آلکنو را نمی‌شناسید، کافی است بدانید که این مربی در فینال المپیک با چند تصمیم خیره‌کننده، شکست در دو ست اول روبه‌روی برزیل را با برد و مدال طلای تاریخی عوض کرد. او به لحاظ رزومه کاری، بهترین مربی به شمار می‌رود که در تمام تاریخ والیبال ایران هدایت تیم ملی را بر عهده داشته است. پس نمی‌شود تنها با یک بازی، به قضاوت عملکرد این مربی پرداخت. علاوه بر این، نباید فراموش کرد که تیم ملی والیبال ایران حتی در رویایی‌ترین روزهایش با خولیو ولاسکو، معمولا شروع خوبی در رقابت‌های لیگ جهانی نداشت و همیشه دیدارهایش را با شکست شروع می‌کرد. این نکته را هم نباید به سادگی از یاد برد که به دلیل کرونا و همه ماجراهای متصل به آن، این تیم برای مدت بسیار زیادی از میادین دور بوده است. طبیعتا همه این نفرات به زمان نیاز دارند تا دوباره به فرم مطلوب برگردند. این رقابت‌ها تنها یک آزمون برای آماده‌سازی شرکت در المپیک تابستانی هستند. آن تورنمنت است که در نهایت عیار والیبال ایران را به تمام دنیا نشان می‌دهد.

با این وجود نباید روی برخی از دغدغه‌های صحیح و اصولی هواداران پرشمار تیم ملی والیبال هم چشم ببندیم. اینکه تیم ملی در همه این سال‌ها هرگز نتوانسته پاسوری در حد و اندازه‌های سعید معروف یا حداقل نزدیک به استانداردهای او کشف کند، مساله امیدوارکننده‌ای نیست. این نسل از والیبال در ایران به کمک یک برنامه گسترده «استعدادیابی» ساخته شد اما ظاهرا از یک جایی به بعد، شناخت استعدادهای تازه به مشکل خورد. نه فقط در پست پاسور، بلکه در چند نقطه دیگر زمین هم شکاف گسترده‌ای بین اعضای اصلی تیم و نفرات جانشین وجود دارد. پس به خودی خود، اینکه مصدومیت سعید معروف تیم را دچار مشکل می‌کند، دغدغه‌ای است که باید در درازمدت برطرف شود. چراکه قرار نیست این تیم برای «ابد» این ستاره بزرگ را در ترکیبش داشته باشد.