با نو ی پیر در کما

 آریا طاری

بانوی پیر فوتبال ایتالیا حال ‌و روز خوشی ندارد و برای اینکه بتواند از بحران خارج شود بار دیگر سراغ تغییرات روی نیمکت رفته است. ایگور تودور، سرمربی کروات پس از یک دوره کوتاه و ناامیدکننده، از هدایت تیم برکنار شد تا نام او نیز به لیست قربانیان انتظارات بی‌پایان در تورین اضافه شود. این اخراج، نه‌تنها یک تغییر تاکتیکی، بلکه نمادی از بی‌ثباتی عمیقی است که سال‌هاست بر نیمکت یووه سایه افکنده است. 

ایگور تودور که در مارس ۲۰۲۵ جای تیاگو موتا روی نیمکت را گرفت و قراردادش را تا ۲۰۲۷ تمدید کرده بود، نتوانست انتظارات را برآورده کند. کارنامه او در ۲۴‌ مسابقه به عنوان سرمربی یوونتوس، تنها ۱۰‌پیروزی بود و این آمار نشان‌دهنده میانگین امتیازی بود که هرگز برای یوونتوس قابل قبول نیست. تیم در ماه‌های اخیر، وارد یک بحران شدید نتیجه‌گیری شد و در هیچ‌یک از هشت دیدار اخیر خود پیروز نشد. باخت‌های پی‌درپی مقابل تیم‌های نه‌چندان قدرتمند (مثل کومو) و شکست‌ مقابل رئال‌مادرید و لاتزیو، صبر مدیران را لبریز کرد. ثبت ۳۹۴‌ دقیقه بدون گل زده، رکوردی منفی بود که از سال ۱۹۹۱ در این باشگاه مشاهده نشده بود و ضعف ساختاری تیم تحت هدایت او را به وضوح نشان می‌داد. 

مدیران یوونتوس با اخراج تودور که تا ۲۰۲۷ قرارداد داشت، پس از اخراج آلگری و موتا، اکنون برای سومین ‌بار پیاپی در حال پرداخت حقوق به مربیان بیکار هستند. این وضعیت، فشار مالی شدیدی را در شرایطی که باشگاه به دلیل نرسیدن به لیگ قهرمانان اروپا (یا کسب نتایج ضعیف در آن) با چالش‌های مالی جدی مواجه است، تحمیل می‌کند

تودور پیش از این در فصل ۲۱-۲۰۲۰ نیز به عنوان دستیار آندره‌آ پیرلو در یوونتوس حضور داشت و تجربه ناموفقی را پشت سر گذاشته بود. او پس از بازگشت دوباره، نتوانست فلسفه «فقط پیروزی» یوونتوس را اجرا کند و نهایتا قربانی شعار سختگیرانه باشگاه شد. در این میان، فشار هواداران و رسانه‌ها نیز نقش حیاتی داشت؛ در یوونتوس، یک تساوی مثل شکست است و شکست به معنای فاجعه، و تودور در برابر این فشار طاقت‌فرسا کم آورد.

یوونتوس از زمان پایان دوران پرافتخار ماسیمیلیانو آلگری (دوره اول) که پنج ‌اسکودتو پیاپی و دو فینال لیگ قهرمانان را به ارمغان آورد، وارد یک چرخه باطل از تغییرات پرهزینه و بی‌ثبات شده است. تغییرات پیاپی در نیمکت یوونتوس پس از آلگری، به وضوح نشان می‌دهد که مدیران باشگاه به سرعت به دنبال قربانی برای نتایج ضعیف می‌گردند. در فاصله‌ای کوتاه، مائوریتسیو ساری (۲۰-۲۰۱۹) تنها پس از یک فصل و علی‌رغم کسب اسکودتو، به دلیل حذف از لیگ قهرمانان اخراج شد. پس از او، آندره‌آ پیرلو (۲۱-۲۰۲۰) که فاقد تجربه مربیگری بود، با وجود کسب جام حذفی و سوپرکاپ، در پایان فصل برکنار شد. سپس ماسیمیلیانو آلگری برای دوره دوم (۲۰۲۱-۲۰۲۴) بازگشت، اما او نیز با وجود کسب یک قهرمانی کوپا ایتالیا، به دلیل سبک بازی مورد انتقاد و نتایج نوسانی، به شکلی جنجالی و غیرمنتظره اخراج شد. پس از او تیاگو موتا (۲۵-۲۰۲۴) با پروژه جدید به تورین آمد، اما دوره او نیز کوتاه بود و نهایتا به اخراج ایگور تودور ختم شد. این روند مداوم اخراج و استخدام سرمربیان که هزینه‌های سنگینی از جمله پرداخت حقوق همزمان به چندین مربی را بر دوش باشگاه می‌گذارد، گواه بی‌ثباتی عمیقی است که در باشگاه یووه ریشه دوانده است. 

مدیران یوونتوس با اخراج تودور که تا ۲۰۲۷ قرارداد داشت، پس از اخراج آلگری و موتا، اکنون برای سومین ‌بار پیاپی در حال پرداخت حقوق به مربیان بیکار هستند. این وضعیت، فشار مالی شدیدی را در شرایطی که باشگاه به دلیل نرسیدن به لیگ قهرمانان اروپا (یا کسب نتایج ضعیف در آن) با چالش‌های مالی جدی مواجه است، تحمیل می‌کند. توانایی باشگاه در جذب یک مربی با دستمزد بالا مانند توماس توخل یا زین‌الدین زیدان که پیش‌تر مطرح بودند، به دلیل تعهدات مالی به مربیان قبلی، به شدت کاهش یافته است. 

پس از اخراج تودور و سپردن موقت هدایت تیم به ماسیمو برامبیلا، مدیران یوونتوس به دنبال یک مربی باتجربه هستند تا تیم را از رتبه هشتم جدول سری ‌آ به مناطق کسب سهمیه اروپا برگرداند. لوچانو اسپالتی گزینه اصلی باشگاه است. او سابقه قهرمانی سری‌ آ با ناپولی را دارد، کاریزمای بالایی داشته و به نظم و دیسیپلین شهرت دارد. جان‌لوئیجی بوفون او را مناسب‌ترین فرد برای هدایت باشگاه‌های جاه‌طلب دانسته است. اسپالتی می‌تواند بلافاصله تاثیر خود را بگذارد و تیم را از نظر ذهنی احیا کند. مذاکرات با او مثبت گزارش شده، اما احتمالا یوونتوس به دنبال قراردادی کوتاه‌مدت تا پایان فصل است تا در تابستان بتواند سرمربی مورد نظر برای پروژه بلندمدت را انتخاب کند. 

رافائله پالادینو یکی دیگر از گزینه‌ها است؛ مربی جوان و با استعداد که سابقه بازی برای یوونتوس را دارد. عملکرد او در تیم‌هایی مثل فیورنتینا مورد توجه قرار گرفته و با توجه به سیاست‌های اقتصادی جدید باشگاه و تمرکز بر بازیکنان جوان، می‌تواند گزینه یک پروژه بلندمدت در تابستان باشد. او نماد سبک بازی مدرن و تهاجمی است که هواداران یوونتوس به دنبال آن هستند. 

در این میان نباید از نام مانچینی هم عبور کرد؛ چهره‌ای با سابقه قهرمانی در سری‌ آ و یورو ۲۰۲۰. نام او نیز به عنوان یک گزینه باتجربه در میان شایعات به چشم می‌خورد که می‌تواند از نظر فنی و اعتباری، تیم را تثبیت کند. به نظر می‌رسد انتخاب بعدی یوونتوس، باید ترکیبی از تجربه، ثبات و درک عمیق از انتظارات بی‌پایان تورین باشد؛ انتظاراتی که هر مربی‌ای را که به پیروزی فوری نرسد، به سرعت قربانی می‌کند. چالش بزرگ مدیران، نه فقط انتخاب یک نام، بلکه یافتن یک فلسفه پایدار است که باشگاه را از گرداب نیمکت‌سوزی نجات دهد.