سهیلا منصوریان: کمربند قهرمانی UFC را می‌خواهم

نگار رشیدی

 تمریناتت در دوبی چطور پیش می‌رود؟

خدا را شکر همه چیز خوب است. من مدتی پیش با سازمان UFC قرارداد امضا و خیلی زود تمریناتم را شروع کردم. این روزها خودم را آماده می‌کنم تا با حضور در چند مسابقه و کسب چند پیروزی در مسابقه بزرگی در UFC شرکت کنم. به این ترتیب نخستین مبارزه من با سازمان واریوس خواهد بود که به احتمال زیاد تا یک ماه‌ونیم آینده برگزار می‌شود. در تمرینات سه مربی موی‌تای، کشتی و بوکس همراهم هستند، ولی بیشتر کارهای بدنسازی را خودم انجام می‌دهم. از طرفی با توجه به اینکه برای مسابقات جهانی به وزن 70 کیلو رفته بودم، الان تحت رژیم سنگین هستم تا برای مبارزه‌ام به وزن 57 کیلو برسم. البته چند روز دیگر در مسابقات K1 که در دوبی برگزار می‌شود هم شرکت می‌کنم که هدف از آن سنجیدن سطح آمادگی خودم است.

قانونی شدن MMA اتفاق بزرگی در زندگی من است چون تا قبل از این نگران بودم که حضورم در MMA شاید باعث شود نتوانم به کشور و تیم ملی برگردم. اما حالا با خیال راحت تمریناتم را انجام می‌دهم و برای رسیدن به موفقیت تلاش می‌کنم

 تو البته پیش از این نیز سابقه مبارزه در قفس را داشتی.

بله، همین‌طور است. اما متاسفانه با توجه به اینکه مسابقات قفس در کشور آزاد نبود، رکوردهای ما ثبت نمی‌شد و به همین خاطر حالا ما با وجود سابقه‌ای که در MMA داریم باید از ابتدا شروع کنیم. البته جای خوشحالی دارد که بالاخره این رشته در کشورمان قانونی شد و حالا با خیال راحت می‌توانیم مبارزه کنیم. قانونی شدن MMA اتفاق بزرگی در زندگی من است چون تا قبل از این نگران بودم که حضورم در MMA شاید باعث شود نتوانم به کشور و تیم ملی برگردم. اما حالا با خیال راحت تمریناتم را انجام می‌دهم و برای رسیدن به موفقیت تلاش می‌کنم.

 فکر می‌کنی با قانونی شدن این رشته، دختران هم به این مسیر ورود کنند و پیشرفت خوبی داشته باشند؟

کشور ما سرشار از استعدادهایی است که فقط باید شناسایی شوند. به عبارتی نیاز به یک گروه داریم که راهی شهرها و حتی روستاها شوند و استعدادیابی کنند. قطع به یقین دخترانی داریم که از قدرت بدنی خوبی برخوردارند. از این جهت بحث استعدادیابی مهم است چون ممکن است منِ نوعی فیزیک خوبی برای ورزش داشته باشم اما ندانم باید به کدام رشته بروم. اما با استعدادیابی می‌توان یک زندگی را تغییر داد و به ورزش کشور هم کمک کرد.

 سقف اهدافت در MMA کجاست؟

طبیعتا من هم دوست دارم کمربند قهرمانی UFC که بزرگ‌ترین سازمان MMA را به دست بیاورم. تا زمانی هم که این کمربند را نگیرم، آرام نمی‌شوم.

 کمی هم به بحث ورزش کشور بپردازیم. گویا هنوز موفق نشده‌ای مبلغ قراردادت در لیگ را از باشگاه بگیری.

درست است. در اینجا باید بگویم من از تمام مدیران ورزش گلایه دارم. ما ورزشکاران دوست داریم یک نفر به ما انرژی و انگیزه بدهد. حتی یک تماس و صحبت درباره تلاش و زحمتی که می‌کشیم روحیه‌بخش است. چون واقعا شرایط سختی را تحمل می‌کنیم و دلتنگ خانواده می‌شویم. اما متاسفانه نسبت به ورزشکاران کم‌لطف هستند. مثلا همان‌طور که گفتی من هنوز مبلغ قراردادم در لیگ را با وجود قهرمانی نگرفتم. همه ورزشکاران پول‌شان را گرفته‌اند جز من. این در حالی است که باشگاه باید فکر کند منِ ورزشکار که برای مسابقات در کشور دیگری هستم، به این پول نیاز دارد. این اتفاقات ناراحت‌کننده است و من هم نمی‌توانم کاری انجام بدهم. چون ممکن است تا 6 ماه دیگر هم به خاطر تمریناتم نتوانم به کشور برگردم. من برای قهرمانی تیمم طی 15 روز 16 کیلو وزن کم کردم. کاری که هیچ ورزشکاری نمی‌کند. به خاطر آن فشارها الان در رژیم گرفتن دچار مشکل هستم و حتی سر تمرین از ضعف روی زمین افتادم. اگر هرکدام از مدیران یک بار رژیم گرفته باشند و سختی‌های تمرین را قبل از رفتن روی سکو از نزدیک می‌دیدند، هیچ‌وقت قبول نمی‌کردند دادن پول‌شان حتی یک روز به تاخیر بیفتد. امیدوارم مسئولان کمی بیشتر به فکر ورزشکاران باشند و حق خودمان را به خودمان بدهند.

 همچنان گاهی اتفاقاتی در ورزش می‌افتد که گلایه‌های دختران را نسبت به تبعیض‌ها نسبت به تیم مردان نشان می‌دهد. خودت چه تجربه‌ای در این زمینه داری؟

متاسفانه تبعیض زیادی بین ورزشکاران خانم و آقا وجود دارد و مردم هم شاهدش هستند. یکی از مهم‌ترین تفاوت‌ها دیده نشدن مسابقات ما است. مسابقات بانوان در رشته‌های مختلف دیده نمی‌شود. مسابقات خارجی به کنار، مسابقات داخلی‌مان هم با وجود اینکه آقایان در سالن نیستند ما باحجاب هستیم و با این حال باز هم دیده نمی‌شویم. به همین خاطر قراردادهای بانوان نسبت به آقایان بسیار پایین است. آقایان به خاطر پخش شدن مسابقات‌شان اسپانسر دارند و قراردادهای بهتری می‌بندند. بالاترین قرارداد بانوان در رشته ما 50 میلیون تومان است. مبلغی که فقط برای تهیه لباس مبارزه و دستکش کافی است. شهربانو که اخیرا به خاطر صدمه‌های ورزش مجبور شد عمل کند. از کجا مشخص است که این آسیب‌ها در لیگ به او وارد نشده است؟ او سیصد میلیون برای جراحی‌اش هزینه کرد. من دوست دارم در لیگ کشور خودم بازی کنم. ولی تنها دلیل حضورم در کشور دیگر این است که قدر من را بیشتر می‌دانند. اگر قرارمان این بوده که امروز جایزه‌ام را بدهند، همین امروز این اتفاق می‌افتد. نمی‌گذارند بعد از دو، سه سال جایزه‌ام را بدهند. این تبعیض‌ها فقط در کشور ما است.