مایلی‌کهن بار دیگر از خجالت مرد پرتغالی درآمد
ایران؛ کشور اول کی‌روش
محمد مایلی‌کهن همیشه یکی از منتقدان جدی کارلوس کی‌روش بوده و مثل اینکه قرار نیست بی‌خیال این مربی شود. مایلی‌کهن پس از چند ماه سکوت تصمیم به مصاحبه گرفته تا بار دیگر از خجالت سرمربی تیم ملی و حامیانش بربیاید. در اینجا مروری بر مهم‌ترین بخش صحبت‌های روز گذشته مایلی‌کهن داشته‌ایم.
کشور اول کی‌روش
جالب است که آقای سرمربی تیم ملی که اصلیتش موزامبیکی است می‌گوید ایران کشور دوم من است. من اما می‌گویم که اتفاقا ایران کشور اول او است. کدام کشور درجه دو و درجه سه اروپایی در این سال‌ها ایشان را خواسته است؟! کدام کشور عربی و همسایه‌های ما ایشان را خواسته است؟ نهایتش هم دیده بودیم که آنهایی که برایش پروپاگاندا می‌کردند در این سال‌ها غیر از آفریقای جنوبی و مصر و الجزایر نتوانستند خبری بسازند و در نهایت هم برخی از این کشورها پیشنهاد به او را تکذیب کردند. اما چرا یک کشور اروپایی درجه دو و سه اروپایی در این سال‌ها یک پیشنهاد به او نداده است؟ می‌دانید اقتصاد مقاومتی؛ اقدام و عمل ما کارگرها و کارمندها است. یک ریال به حقوق کارگران و کارمندان اضافه نمی‌شود و در این شرایط که مردم دغدغه پوشک برای بچه‌های‌شان دارند، آقایان برای گرفتن میلیون دلار برنامه می‌سازند و کمپین تشکیل می‌دهند.
دیپورت لژیونر
امروز در کل کشورمان یک ورزشگاه مناسب نداریم. جام جهانی که این همه برایش سر و دست می‌شکستیم برای ما چه چیزی داشت. تمام لژیونرهای ما بعد از جام جهانی دیپورت شدند. مسعود شجاعی، اشکان دژاگه، احسان حاج‌صفی و احتمالا رامین رضاییان هم می‌آید. جالب است که اشکان دژاگه سه سال است که تیم ندارد و مرتب به تیم ملی دعوت می‌شود و از حقوق و مزایای تیم ملی استفاده می‌کند. آقای ایکس در دو دوره جام جهانی حضور دارد و یک ثانیه هم بازی نمی‌کند. دوباره هم دعوت می‌شود. اگر ما در جام جهانی اینقدر که می‌گویند خوب بودیم چرا هیچ‌کدام از بازیکنان ما را تیم‌های اروپایی نگرفتند. علیرضا جهانبخش هم که رفت به خاطر آقای گل شدنش در لیگ هلند بود. سامان قدوس هم که من معتقدم واقعا بازیکن خوبی است و باید در جام جهانی بیشتر بازی می‌کرد اصلا بازی نکرد و به خاطر بازی‌های خوبش در باشگاهی بود که فرانسوی‌ها جذبش کردند.
تعجب از تاج
شنیدم که رییس فدراسیون فوتبال گفته پس از اتمام بازی ایران-مراکش درصد نشاط اجتماعی به وجود آمده از آزادسازی خرمشهر و صعود ایران به جام جهانی ۹۸ بیشتر بوده است. من می‌گویم خیلی از افراد ممکن است در خانه‌شان جانباز شده باشند اما خودشان را در کنار جانبازان عزیزی که جان‌شان را برای حفظ این مملکت گذاشته‌اند معرفی می‌کنند. وقتی آزاد شدن خاک این مملکتی که جوانان برای آزاد شدنش از دست دشمن خون‌شان را دادند را با برد برابر مراکش مقایسه می‌کنند چه می‌توانم بگویم؟
صحبت راجع به پوشک
چرا باید من راجع به فوتبال حرف بزنم. من باید راجع به پوشک حرف بزنم. فوتبال مال کسانی است که می‌خورند و می‌برند و با شلوار جین می‌آیند سر تمرین تیم ملی و لم می‌دهند. دوره قاجار هم اینگونه نبوده است. البته که به هر حال مشکل یک نفر نیست، مشکل کل مجموعه است. برنامه 90 را دیدید؟ دوباره یک شو برای مردم اجرا کردند و تمام هدف‌شان رسیدن به یک جمله بود؛ قهرمانی در جام ملت‌ها یک رویا است. این آقا هشت سال است فوتبال این مملکت را در دست دارد و هنوز هم قهرمانی در جام ملت‌ها برای ما رویا است. رویا یعنی غیرقابل دسترسی یعنی انتزاعی! آیا فوتبال آسیا در دنیا محلی از اعراب دارد؟ چطور ما پنج سال است که در رنکینگ آسیا اول هستیم اما قهرمانی در آسیا برای‌مان رویا است. می‌خواهم یک گریز به المپیک آسیایی جاکارتا بزنم. در بازی‌های آسیایی نوشاد عالمیان در پینگ‌پنگ سوم شد و برنز گرفت. پینگ‌پنگ آسیا در سطح جهان کجا است؟ قطعا آسیا در جهان در تنیس روی میز اول است و حالا یک جوان ایرانی مثل نوشاد در این ورزش به مقام سوم رسیده است. قهرمانی و یا رسیدن به مدال برنز پینگ‌پنگ در آسیا هم برای ما رویا نبود چراکه این جوان، نوشاد عالمیان آن را به دست آورد اما در فوتبال که ما در رنکینگ اول هستیم و فوتبال آسیا هم در جهان محلی از اعراب ندارد قهرمانی رویا است! پنج،شش سال است که با تاکید بر همین رنکینگ آسیا همه ما را سیاه کرده‌اند. اما من می‌خواهم بگویم که تیم ملی ما حتی در بدترین و سخت‌ترین شرایط و در دورانی که در دهه 60 کشورمان درگیر جنگ بود هم در جام ملت‌های آسیا مدعی بوده است حالا چرا قهرمانی رویا شده است؟
دیدگاه تان را بنویسید