پنجاه ـ پنجاه

آریا رهنورد

ایده‌های بزرگ و اجرانشدنی، منصرف‌شدن و مقصر اعلام کردن باشگاه‌ها، روند کاری سازمان لیگ در ماه‌های گذشته را تشکیل می‌دهد. نهادی که در ظاهر قصد دارد دست به کارهای بزرگی بزند اما در عمل، توانایی اجرای نقشه‌هایش را ندارد. بر اساس اعلام رسمی سازمان لیگ فدراسیون فوتبال، قرار بود برای اولین بار در تاریخ ۹۰ درصد سکوهای داربی به هواداران تیم میزبان اختصاص داده شود اما همان‌طور که از ابتدا نیز واضح به نظر می‌رسید، اجرای «ناگهانی» این طرح به هیچ وجه امکان‌پذیر نبود. سازمان لیگ از این تصمیم عقب‌نشینی کرد اما حاضر نشد به شکستش اعتراف کند و عملا همه چیز را متوجه تیم میزبان دانست. تنها چند هفته قبل، مسئولان سازمان لیگ از برگزاری قطعی دیدار سوپرجام خبر دادند اما با گذشت زمان، مشخص شد آنها از برش لازم برای مجاب کردن باشگاه‌ها به حضور در این مسابقه برخوردار نیستند و اساسا قدرت چنین کاری را ندارند. بعد از لغو سوپرجام، فتاحی و همکارها به شدت روی طرح تازه تقسیم سکوهای آزادی در زمان برگزاری شهرآورد مانور دادند اما این اتفاق نیز سرانجام میسر نشد. در سازمان لیگ فوتبال ایران، علاقه‌ای افراطی به «دیده‌شدن» وجود دارد اما شاید اگر این نهاد تنها روی وظایف اصلی‌اش تمرکز کند، اتفاق‌های بهتری برای بازی‌های لیگ رخ خواهد داد. حقیقت آن است که سازمان لیگ به تنهایی تصمیم‌گیرنده نیست و قبل از هر بازی بزرگ، اعضای شورای تامین باید شرایط برگزاری مسابقه را مشخص کنند. شاید بهتر باشد مسئولان سازمان لیگ تا قبل از شرکت در جلسه شورای تامین، ایده‌های‌شان را تنها برای خودشان نگه دارند.

«۹۰- ۱۰» شدن سکوهای آزادی در داربی پنج‌شنبه، از همان ابتدا نیز رویابافانه به نظر می‌رسید، چراکه اساسا در فوتبال ایران ظرفیت لازم برای چنین تقسیمی وجود ندارد. هنوز هم سازوکاری برای شناسایی دقیق هوادارها در جهت بلیت‌فروشی دقیق اینترنتی در ایران تعبیه نشده و طبیعتا نمی‌توان با اطمینان در زمان فروش اینترنتی، درصد دقیق تماشاگرها را محاسبه کرد. علاوه بر این، احتمال پرنشدن سکوهای میزبان و همچنین احتمال ایجاد درگیری در صورت شکست تیم پرهوادارتر، کاملا نگران‌کننده به نظر می‌رسند. فتاحی، باشگاه استقلال را به عنوان متهم ردیف اول لغو طرح تقسیم سکوها معرفی کرده و دست روی این نکته گذاشته که تیم میزبان، حاضر نبوده همه مسئولیت‌های مربوط به میزبانی از این مسابقه را بپذیرد. فتاحی اما باید به این سوال پاسخ بدهد که چرا تیم میزبان باید زیر بار چنین مسئولیتی برود؟ آیا فروش اینترنتی بلیت به تیم میزبان واگذار شده است؟ آیا گیت‌های ورودی ورزشگاه در اختیار تیم میزبان هستند؟ آیا حراست ورودی‌‌ها و خروجی‌های آزادی و کنترل تماشاگر روی سکوها در ید اختیارات تیم میزبان است؟ حقیقت آن است که نهادهای مختلف و متنوعی در برگزاری داربی پایتخت سهیم هستند و این اتفاق، میزان اختیارات تیم میزبان را به شکل قابل توجهی کاهش می‌دهد. در چنین شرایطی بدیهی به نظر می‌رسد که هیچ تیمی این مسئولیت را قبول نکند و با همه عواقب ۹۰ درصدی‌ شدن سکوها روبه‌رو نشود.

عوض کردن چهره آزادی در داربی‌ها، شاید در شرایط فعلی دور از ذهن باشد اما فراهم کردن زیرساخت‌های مربوط به این کار، ابدا غیرممکن نیست و تنها به مدیریت صحیح نیاز دارد. شماره‌گذاری‌ صندلی‌ها در آزادی، می‌تواند اولین قدم برای انجام این کار باشد. تا چند سال قبل هیچ‌کس تصور نمی‌کرد بلیت‌ سینماها به صورت غیرحضوری به مردم فروخته شود اما حالا این اتفاق به سادگی رخ می‌دهد. برای عملی شدن طرح ۹۰ درصدی، کافی است مسئولان ورزشگاه آزادی با هر جایگاه به شکل یک سالن سینما برخورد کنند و به انتظارها برای شماره‌دارشدن صندلی‌ها پایان بدهند. باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس نیز می‌توانند در وبسایت‌های رسمی‌شان، از هوادارها ثبت نام رسمی به عمل بیاورند و کد ملی‌ این هوادارها را نیز در سامانه‌های رسمی به ثبت برسانند تا هر تماشاگر تنها قادر به خرید بلیت در جایگاه تیم خودی باشد. اگر این روند شکل بگیرد، سرخابی‌ها این شانس را نیز خواهند داشت تا به سبک باشگاه‌های اروپایی همه بلیت‌های فصل را به صورت یکجا در اختیار هواداران‌شان قرار بدهند و در تابستان، مبالغ قابل توجهی از این راه برای خرید بازیکن به دست بیاورند. در واقع فراهم کردن همه شرایط برای تقسیم متفاوت سکوها، چندان هم نشدنی نیست اما سازمان لیگ نمایش دادن با ایده‌هایش را به بسترسازی منطقی برای اجرای این ایده‌ها ترجیح می‌دهد.